سفارش تبلیغ
صبا ویژن
مایه توانگری خردمند، حکمتش و مایه عزّت وی قناعتش باشد . [امام علی علیه السلام]
بنام خداوند بخشنده مهربان

1-علمای جاجرم 

علمای جاجرم- حاج ملا آقا بابای شریفی

ایشان در سال ۱۳۲۶ پس از اخذ اجتهاد از حوزه نجف به جاجرم آمدند و به مدت بیست سال امامت جماعت آنجا را برعهده داشتند. در سال ۱۳۴۶ به روستای پویه (در میانه راه جاجرم - میامی و نزدیکی روستای کوهان) مهاجرت نموده و دو سال بعد در مهرماه ۱۳۴۸ دارفانی را وداع گفته و به رحمت باریتعالی پیوستند. مرقد ایشان در قبرستان قدیمی میان روستای پویه شاهرود  در 15 کیلومتری میامی واقع است. 

ایشان دوست نزدیک و هم درس آیت‌ا... العظمی سید حسن موسوی بجنوردی، از اهالی روستای خراشای جاجرم (و از مراجع بزرگ حوزه نجف و یکی از جانشینان آیت‌ا... العظمی بروجردی)، بودند. حاج ملا آقا شریفی فردی عالم، زاهد و با تقوا بودند که متاسفانه آنگونه که شایسته ایشان است شناخته نشدند اگرچه بازگشت یک مجتهد به شهری مثل جاجرم نشان می‌دهد به دنبال شهرت نبودند و فقط رضای حق را در خدمت به خلق می‌دانستند. چند نکته جالب و تامل‌انگیز را در مورد ایشان از قول حاج اصغر شریفی نقل می‌کنم:

·         هرگاه آن مرحوم به نجف سفر می‌کردند، آیت‌ا... العظمی سید حسن موسوی بجنوردی برای ملاقات با ایشان به محل اقامتشان می‌آمدند که شأن بالای آن مرحوم را نشان می‌دهد.

·         آن مرحوم بسیار زاهد بودند به نحوی که به هیچ عنوان از مردم مالی(حتی وجوه شرعی) دریافت نمی‌کردند. زندگی خود را از راه کشاورزی تامین می‌کردند.

·         اینکه فردی پس از نائل شدن به آخرین مدارج علوم دینی به نقطه‌ای دور افتاده و محرومی آمده و به خدمت خلق مشغول می‌شوند.

 

ملا آقا بابای شریفی

سنگ مزار آن مرحوم در روستای پویه شهرستان میامی شاهرود

روستای پویه

 

مزار ملا آقا بابا

منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

 

         مولانا شهاب الدین محمد جاجرمی از معروفترین دانشمندان قرن نهم هجری و استاد نورالدین عبد الرحمن جامی شاعر بزرگ ایرانی است. وی از افاضل مباحثان زمان خود و استاد اعظم نظامیه هرات بود. شهاب الدین جاجرمی خود شاگرد سعد الدین تفتازانی است که در بلاغت و کلام، صرف و نحو، منطق و تفسیر از سرآمدان روزگار بود

 

منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم   

        مولانای اعظم عمدة العلماء مولانا شمس الدین محمد جاجرمی از علما و فضلای قرن نهم خراسان است که در شهر هرات زندگی می کرد و معاصر و معارض اشخاصی چون سعد الدین مسعود تفتازانی و مولانا جلال الدین یوسف حلاج بوده است. شمس الدین محمد جاجرمی قائم مقام یکی از مشایخ و استادان مدرسه و خانقاه معروف هرات بود و در آنجا به تدریس می پرداخت. از اکابر علما چون شیخ شمس الدین محمد جزری و جلال الدین یوسف اوبهی در درس تفسیر وی حاضر می شده اند. شمس الدین محمد جاجرمی از حکما و منطقیون شهیر زمان خود بوده و برلغت عرب تسلط کامل داشته است. وی در دوران سلطنت میرزا ابوالقاسم بابر می زیست و تا سال 860 هجری نیز حیات داشته است.

 

منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

        مجد الدین ابو المعالی مؤید بن محمد جاجرمی معروف به ملک مؤیدالدین جاجرمی از دانشمندان اواخر قرن ششم تا اواسط قرن هفتم هجری است. وی کتاب احیاء العلوم امام محمد غزالی را که به زبان تازیست، برای شمس الدین التتمش سلطان دهلی به فارسی ترجمه کرده است.

 

منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

           ابو بکر محمد بن الحسن بن علی بن محمد بن علی الجاجرمی از قدمای روات است. در جرجان از اسحاق بن سعد بن الحسن بن سفیان و ابی یعقوب یوسف بن ابراهیم السهمی و ابی بکر الابندونی و ابی العباس النسوی المستملی حدیث نقل کرده است.

 

منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

           مؤلف کتاب " تاریخ نیشابور " چنین می نویسد:

« ابوحاتم جاجرمی، محمد بن علی بن علی بن عمر بن عبدوس ابوحاتم المحتسب الجرجانی در سال چهارصد و هفتاد و دو بر ما وارد شد و به جاجرمی معروف بود. از قاضی ابوبکر محمدبن یوسف الشالنجی و استاد قرآن ابوالعباس حرار و دیگران حدیث نقل کرده است. ابو حاتم به ما خبر داد که ثابت بن یوسف سهمی، برادر حمزة بن یوسف حافظ از پدرشان شنیده که ابو نعیم عبدالملک بن عدی به آنها گفته که عمار بن رجا روایت کرده که از احمد بن ابی طیبه شنیدم که می گفت:

بزرگواران چون بیاموزند، تواضع کنند و فرومایگان که بیاموزند، تکبر ورزند».

2-عرفای جاجرم

بابکر جاجرمی یکی از مریدان عارف بزرگ ایران زمین شیخ ابوالحسن خرقانی بوده است. اخیراً در مورد ایشان مطلبی را در کتاب وزین« نوشته بر دریا، از میراث ابوالحسن خرقانی» تصحیح دکتر شفیعی کدکنی یافتم که در اینجا نقل می‌شود. کتاب مذکور جمع و تصحیح کتاب‌هایی است که در باب شیخ ابوالحسن نوشته شده است. البته به نظر می‌رسد ایشان همان بابکر جاجرمی (لینک ابوبکر جاجرمی) محدث معروف، باشد.

تمام مطالبی که در مورد جاجرم و بابکر جاجرمی نقل شده مرتبط با ملاقات مشهور شیخ ابوسعید ابوالخیر با شیخ ابوالحسن خرقانی است. قصدم توضیح این ملاقات مشهور نیست و خواننده علاقمند می‌تواند به صفحه ۲۶۴ کتاب یاد شده مراجعه نماید و لیکن اصل داستان به این بر می‌گردد که شیخ ابوسعید به همراه مریدانش از نیشابور به قصد حج حرکت نموده و در خرقان میهمان شیخ ابوالحسن می‌شوند و بعد از پذیرایی مریدان شیخ ابوسعید به سماع می‌نشینند و:

«و چون به سماع بنشستند و مقریان دست بر بالش زدند و بیتی بگفتند.- و شیخ(ابوالحسن) سماع دف و نای نشنیده بود اگرچه مباح است- بابکر جاجرمی که مرید شیخ بود و صاحب وجد بود چندان سماع در وی اثر کرد که رگ شقیقه‌اش سطبر شد و بشکافت و خون روان شد. بوسعید بر پای خواستو جمع موافقت کردند و شیخ(ابوالحسن) را بوسه بر دست داد. شیخ (ابوالحسن) سه بار دست بیفشاند و بنشست. در آن ساعت زمین به لرزه آمد و ...»     

گویا شیخ ابوالحسن شیخ اوبسعید را از حج منصرف می کند و شیخ و یارانش بازمی گردند که آن هم داستان مفصلی دارد. با این توضیح که از بسطام و خرقان جاده ابریشم دو شاخه می‌شده یکی به سمت جاجرم و خراسان و دیگری به سمت شمال و طبرستان( برای توضیح بیشتر به لینک جاجرم دروازه خراسان رجوع نمایید) و پس از خروج شیخ ابوسعید از خرقان (ص ۴۰۸):

« و هم او (ابوالحسن) چندانک مردم داشت با شیخ بفرستاد تا به جاجرم به هر منزلی از وی خبر بدو می‌آوردند و از وی خبر بدو می‌بردند.»

« و مریدان شیخ بُلحسن هم بر آن قرار که شیخ بُلحسن فرموده بود در خدمت شیخ بوسعید بودند تا به جاجرم. از جاجرم شیخ بوسعید ایشان را بازگردانید و گفت: «ما ازینجا به نیشابور شویم. شیخ بُلحسن را از ما سلام برسانید و بگویید که دل با ما می‌دار.»(ص ۴۰۹)

بابکر جاجرمی یکی از مریدان عارف بزرگ ایران زمین شیخ ابوالحسن خرقانی بوده است. اخیراً در مورد ایشان مطلبی را در کتاب وزین« نوشته بر دریا، از میراث ابوالحسن خرقانی» تصحیح دکتر شفیعی کدکنی یافتم که در اینجا نقل می‌شود. کتاب مذکور جمع و تصحیح کتاب‌هایی است که در باب شیخ ابوالحسن نوشته شده است. البته به نظر می‌رسد ایشان همان بابکر جاجرمی (لینک ابوبکر جاجرمی) محدث معروف، باشد.

تمام مطالبی که در مورد جاجرم و بابکر جاجرمی نقل شده مرتبط با ملاقات مشهور شیخ ابوسعید ابوالخیر با شیخ ابوالحسن خرقانی است. قصدم توضیح این ملاقات مشهور نیست و خواننده علاقمند می‌تواند به صفحه ۲۶۴ کتاب یاد شده مراجعه نماید و لیکن اصل داستان به این بر می‌گردد که شیخ ابوسعید به همراه مریدانش از نیشابور به قصد حج حرکت نموده و در خرقان میهمان شیخ ابوالحسن می‌شوند و بعد از پذیرایی مریدان شیخ ابوسعید به سماع می‌نشینند و:

«و چون به سماع بنشستند و مقریان دست بر بالش زدند و بیتی بگفتند.- و شیخ(ابوالحسن) سماع دف و نای نشنیده بود اگرچه مباح است- بابکر جاجرمی که مرید شیخ بود و صاحب وجد بود چندان سماع در وی اثر کرد که رگ شقیقه‌اش سطبر شد و بشکافت و خون روان شد. بوسعید بر پای خواستو جمع موافقت کردند و شیخ(ابوالحسن) را بوسه بر دست داد. شیخ (ابوالحسن) سه بار دست بیفشاند و بنشست. در آن ساعت زمین به لرزه آمد و ...»     

گویا شیخ ابوالحسن شیخ اوبسعید را از حج منصرف می کند و شیخ و یارانش بازمی گردند که آن هم داستان مفصلی دارد. با این توضیح که از بسطام و خرقان جاده ابریشم دو شاخه می‌شده یکی به سمت جاجرم و خراسان و دیگری به سمت شمال و طبرستان( برای توضیح بیشتر به لینک جاجرم دروازه خراسان رجوع نمایید) و پس از خروج شیخ ابوسعید از خرقان (ص ۴۰۸):

« و هم او (ابوالحسن) چندانک مردم داشت با شیخ بفرستاد تا به جاجرم به هر منزلی از وی خبر بدو می‌آوردند و از وی خبر بدو می‌بردند.»

« و مریدان شیخ بُلحسن هم بر آن قرار که شیخ بُلحسن فرموده بود در خدمت شیخ بوسعید بودند تا به جاجرم. از جاجرم شیخ بوسعید ایشان را بازگردانید و گفت: «ما ازینجا به نیشابور شویم. شیخ بُلحسن را از ما سلام برسانید و بگویید که دل با ما می‌دار.»(ص ۴۰۹)

منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

         عبدالعزیز صاحب جواهر در دایرة المعارف الاسلامیه ایران ضمن شرحی از تاریخ و جغرافیای جاجرم به احوال و آثار برخی از معاریف و بزرگان این شهر می پردازد. از جمله در مورد ابوعبدالله می نویسد:

“ از عرفای جاجرم ومشایخ کبار ابوعبدالله می باشد. وی خال یوسف بن الحسین و از اقران ذوالنون مصری و صاحب مقامات است“. ذوالنون مصری از عرفا و حکمای مشهور، در سال 245 هـ ق در گذشته است. بنابراین " ابوعبدالله جاجرمی " در قرن سوم هجری قمری می زیسته است.

3-شعرای جاجرم

بیشتر قصاید او در مدح بهاءالدّین است ، اما قصایدی هم در ستایش شمس الدّین محمد صاحب دیوان ، پدر بهاءالدین ، و برادرش عطاملک جوینی دارد. چنانکه از فحوای اشعارش برمی آید، تا پایان دوران خاندان جوینی در خدمت آنان بوده و پس از قتل خواجه شمس الدین به دست مغولان (683)، برای او مرثیه سروده است (صفا، ج 3، بخش 1، ص 560). بیشتر تذکره نویسان رباعی معروف او در مدح صاحب دیوان و جوابیة صاحب دیوان (متضمّن سیصد برّة سفید به رسم صله ) را آورده اند، و نیز قصیدة بی نقطة بدر را در ستایش بهاءالدین ذکر کرده اند (هدایت ، ج 1، ص 433؛ دولتشاه سمرقندی ، ص 242؛ مدرّس ، ج 1، ص 376؛ آذر بیگدلی ، ص 74)، تنها صاحب تذکرة منتخب اللطایف (ص 89ـ90) قصیدة مزبور را سرودة مجیرالدین پوربهاء جامی (متوفی 699) دانسته که در حدائق العجم آورده شده است . در مونس الاحرار (بدر جاجرمی ، ج 2، ص 821ـ822) مرثیه ای از بدر در سوک سعدالدّین حمّویی (متوفی 650) نقل شده که نشان دهندة کمال ارادت و اعتمادِ شاعر به اوست . شاعر در این قصیده به گونه ای از سعدالدّین یاد کرده که گویی مراد و پیشوای اوست ، چه او را «مهدی معظّم »، «شیخ عالم »، «نظام دین حق » و «قطب اعظم » خوانده است (صفا، ج 3، بخش 1، ص 562( 

جاجرمی عربی می دانست و از دواوین شعری عرب سود می جست . از او ترجمه ای منظوم به فارسی نقل شده که برگردان قصیده ای عربی از ابوالفتح بُستی است (دولتشاه سمرقندی ، ص 242). مجموع ابیاتی که از او به جای مانده حدود چهار هزار بیت است (نفیسی ، ج 1، ص 162) که بیشتر آنها قصیده ، غزل ، قطعه و رباعی است و فرزندش محمّد آنها را در مونس الاحرار گرد آورده است . مضامین این اشعار غالباً توحید، نعت رسول اکرم صلّی اللّه علیه وآله وسلّم ، مدح ، مرثیه و مادّه تاریخ تولدها و وفاتهاست . ظاهراً بدر جاجرمی با طب و نجوم آشنایی داشته ، چنانکه 232 بیت دربارة اختلاجات اعضا (پریدنهای اعضای بدن ) و اختیارات قمر سروده است . 

شیوة شاعری او متکلّفانه و کوشش شاعر پیوسته بر آن است که صنایع شعری ـ نظیر متشابک ، متقاطع ، تسمیط ، تجنیس ، توشیح ، ردّالصدر و ردّالعجز و غیره ـ در آن بگنجاند. وی خود را در این شیوه سرآمدِ معاصران شمرده و بدان بالیده است . به کارگیری صناعات ادبیِ بسیار، شعر او را از لطافت و جاذبه عاری ساخته است . سبکِ قصاید او متأثّر از شعر شاعران خراسانی قرن ششم است (صفا، ج 3، بخش 1، ص 563). بدر جاجرمی در 686ـ اندکی پس از مرگ مجد همگر و امامی هروی ـ درگذشت (اقبال آشتیانی ، ص 537؛ بدرجاجرمی ، ج 2، ص 837؛ صفا، ج 3، بخش 1، ص 561). بعضی از تذکره نویسان (خوشگو، ص 67) شرح حال بدر جاجرمی را به اشتباه با شرح حال بدرچاچی درآمیخته اند. شاید سبب این التباس شباهت نام این دو شاعر بوده است . 

منابع : لطفعلی بن آقاخان آذربیگدلی ، آتشکدة آذر، چاپ جعفر شهیدی ، چاپ افست تهران 1337 ش ؛ محمد حسن بن علی اعتمادالسلطنه ،

مطلع الشمس ، چاپ سنگی تهران 1300ـ1302، چاپ تیمور برهان لیمودهی ، چاپ افست تهران 1362-1363 ش ؛ عباس اقبال آشتیانی ، تاریخ مغول : از حمله چنگیز تا تشکیل دولت تیموری ، تهران 1364 ش ؛ رحیم علیخان ایمان ، تذکره منتخب اللطایف ، چاپ محمدرضا جلالی نائینی و امیرحسن عابدی ، تهران 1349 ش ؛ بدرالدین بن عمر بدرجاجرمی ، مونس الاحرار فی دقایق الاشعار، با مقدمة محمد قزوینی ، چاپ میرصالح طبیبی ، تهران 1337ـ1350ش ؛ بندربن داس خوشگو، سفینة خوشگو ، نسخه خطی کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران ، ش 2655؛ دولتشاه سمرقندی ، تذکرة الشعراء دولتشاه سمرقندی ، چاپ محمد عباسی ، تهران ] تاریخ مقدمه 1337 ش [ ؛ ذبیح الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران ، ج 3، تهران 1363 ش ؛ سعید نفیسی ، تاریخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پایان قرن دهم هجری ، تهران 1363 ش ؛ محمدعلی مدرس تبریزی ، ریحانة الادب ، تهران 1369 ش ؛ رضاقلی بن محمدهادی هدایت ، مجمع الفصحاء، چاپ مظاهر مصفا، تهران 1336ـ1340 ش . 

/ مهدی محبّتی /

2 بدر جاجرمی

ملک الشعراء بدرالدین بن عمر جامی از شاعران معروف قرن هفتم هجری قمری است . نسب او به جاجرم خراسان می رسد و تولدش در جاجرم اتفاق افتاد . تربیت وی در ادب و شعر ابتدا در خراسان صورت گرفته و سپس به خدمت استاد وقت خود بهاء الدین محمد بن شمس الدین محمد بن جوینی حاکم اصفهان و عراق رفت و از حمایت وی برخوردار گردید و از کرامات این استاد بزرگ مستفیذ شد و از دیگر اساتیدی که از محضر آنها بهره مند شد مجد شیرازی و امامی هروی می باشد و چون تاثیرات شایانی از مجدالدین بن همگر شیرازی کسب نموده بود وی را از شاگردان مجد شمرده اند و به علت علاقه ای که بدر به مجد داشت در فقدان از دست دادن مجد برای او مرثیه ای ایراد نمود. در سال 686 هجری قمری اندکی بعد از وفات مجد، بدر نیز درگذشت . دیوان بدر جاجرمی را نزدیک به چهارهزار بیت تخمین زده اند ، از مجموع اشعار بدر معلوم می شود که او به تصنع در سخن خویش بسیار متمایل بوده و در این فن از سرآمد زمان خود به شمار می آمده است .
کسی کز کوی دلدارم بر آید مرا دیدارش از جان خوشتر آید
وگر خورشید روی او ببینم در آن ساعت شب هجرم سر آید
اگر خورشید رخسارش بتابد ز هر جانب چو خور سیصد بر آید
وگر بادی کند بر زلف او راه از او صد سال بوی عنبر آید
زهی آرام جانی کز لطافت اگر خواهی لبت جان پرور آید
یقین دانم که در میدان عشقت چو من بیچاره عاشق کمتر آید
مرا از تو به جز پرسش طمع نیست ز دستت این قدر دانم بر آید
بحق دوستی کش گیری چو بدر از عشق تو از پا در آید

وی به سال 1330 خورشیدی در شهر گرگان پا به عرصه وجود گذاشت. پس از سالها خدمات فرهنگی در مناطق محروم خراسان بزرگ، در سال 1368 در جاجرم ماوا گزید و بسیاری از اشعار ماندگارش را درآنجا سرود. وی علاوه بر شعر و ادبیات، در شطرنج تبحر داشت به طوری که عضویت تیم ملی شطرنج در کنار اساتید بزرگی چون خسرو هرندی و شریف در سال 1356 از مهارت او حکایت دارد. وی در بهار 1380 خورشیدی در اثر عارضه سرطان خون، رخت از جهان بربست. مجموعه اشعار وی به همت دوست فرهیخته‌اش آقای سید عباس حسینی فائق گردآوری و تصحیح شده است.

در خواجه مهزیار

وقتی که قامت رعنا و مهربانت را

                                به خاک پس دادند

به زیر لب گفتم:

تو که زخاک نبودی مهربانی ما

                                تو که زخاک نبودی.

 

ملامحمد، دیوانش هشت هزار بیت است و اغلب هجو و هزل و قصیده را محکم میگفت و به قول هدایت «از تصرف مستمعان برآشفتی ». به سال 1221 وفات یافت .

 او راست :
شه مردان که اصلش از ترکان
لیک چندی میان تاجیک است
اندر این شهر خانه ای دارد
که به پای مناره نزدیک است .

 


شعرای جاجرم- روح ا... یزدانی (امین)

                                           جاجرم

سکـــوتش کند ذهـــــن را بــــارور                صفایــــش کند راز را پـــــــــرده در

بــــــــود قدمـــتش بیشتــــر از ارم               بکــــــــارت بگو باد با جاجـــــــرم

بیابــــان آن پــر دُر و گوهـــــر است              به پیرامنـــش دشت و کـوه و در است

کــه پــــرورده‌ شاعـــر و عــالم است            برو طــالب و بـدر و هم نــــادم است

سراسـر زمیــن ارض حـاصلپــــذیر                که دارد همه چیـــــز انـدر خمیــــــر

بـــر آن باد آثــــار و میــــــراث دور                  نمـــک حاصلش بـاد از آب شــــــور

ز آثار جـــــوری که حاکــم بُــــدش                وزان حاکـــــمی کو مــزاحم بُـــدش

و یــا از گــذار زمــــان هر زمــــــان                به هر گوشه‌اش همچو ایــران نشــــان

ز دوران و عهــــد عمـر سکـــــــه‌ها               بنــــــاهـا ز پیشینیـــان قلعــــــــه‌ها

نشـــان از هــجوم حـــــوادث بـران                که هـــــر چیــــز داده به باد آنـــزمان

نشــانی پر از گنـــــج و زر زآنمیـــان              بــسی دژ بســـــی قلعه و حیــــدران

ز باغـــــات و از آسیابش فســـــوس             اگر بـــــود آن سبزه بودی عـــــروس

که کـــــم آبی‌اش خاطر آرد پــــریش             امیـــــد است برخیزد این کـم ز بیـش

به میـــــراث زهــــــرا علیهـــا سلام              نمـــــود افتخــــــار و بیــامـد به نـام

"امین" وصف جاجرم بیشتر مکـوش              از این پیش در حفظ نامش بکـــــوش

شعرای جاجرم- غفار رهنما

شهر ما را می شناسیدش یقین

 

میهمانان نیک اندیشان سلام                                برشما بادا درود خاص و عام

جملگی تان خوش ز استان آمدید                           از هزاران باغ و بستان آمدید

پا نهادید این دیار پرفروغ                                        از هنرمندان و مردان نبوغ

شهر ما را می شناسیدش یقین                           تکه ی خاک خراسان است این

وسعت جغرافیایش گوید این                                  می درخشد شهر مانند نگین

در شمال غربی استان ماست                               شهر زیبای کویری جان ماست

یک طرف مازندران است در یسار                            امتدادش آن طرف تا سبزوار

در شمال همسایه پررنگ و بو                                شهر بجنورد است این هم گفتار

شهر بیژن سالهای بی شمار                                خورده تاریخش کرده با این دیار

مهر سردار، اندراینجا نقش بود                               بر شکوه و اقتدارش می فزود

از دگر همسا یگانش در کویر                                  دشت سمنان است جای ببر و شیر

نام این شهر کویر دوردست                                   شهر جاجرم او دل تاریخ است

شهر محروم است در اقصا و دور                             چهره اش را شاد بینی دل صبور

روزگاری این سرا مهد هنر                                     مأمن اندیشه های پر گهر

جلوه گاه مهتران و عارفان                                     موطن جمعی کثیر از شاعران

مونس الاحرار از بدر وطن                                      ادعایی بر چنین گفتار من

این بدر آورده شعر بیشمار                                    اندر آن از شاعران نامدار

شهر ما از عشق می گوید سخن                          شهر عرفان است دانی این وطن

بر خراسان شهر ما دروازه بود                                اولین شهر خراسان در ورود

هیرگان بدو ورودش این دیار                                   قومس و تهران از اینجا در گذر

کاروان غرب و هر شهر شمال                                بر خراسان داد جاجرم اتصال

قصه های شهر می باشد دراز                               در دل آثار او بنهفته راز

همدم تاریخ بینی شهر ما                                    صد حکایت می کند از بهر ما

گاه سرداران خون آشام را                                    تلخ کرده بر تمامی کام را

گاه در کشورگشایی همنواز                                 بوده با شاهنشاهان یکه تاز

جور بسیار از سلاطین دیده است                          در تجارت راه تا چین دیده است

نقل غارت از مغولها می کند                                 صحبت از ساز و دهلها می کند

حکمرانان هر یک اینجا پا زدند                                ایلخانان سکه ها اینجا زدند

سربداران را از اینجا شد جلال                               یاوری کردند در حد کمال

لشکر اینسان بر شمال و غرب شد                        نام جاجرم سکه هاشان ضرب شد

شهر آساک است از اشکانیان                              جستجو باید نمایی زین میان

سکه ی اشکانیان آرم بیاد                                   ظرفهای قبل تاریخش زیاد

پهلوان با قدمت چندین هزار                                 در خم تاریخ دارد اقتدار

از نخستین زیستگاههای بشر                              در خراسان بوده ثابت این اثر

قلعه ی افلاک دارد شهر ما                                   باغهای تاک دارد شهر ما

قلعه ی زیبای خوارزمشاهیان                               از جلال الدین می گیرد نشان

آل سلجوق این بنا را زد رقم                                 بر بلندیهای این سامان علم

قلعه ی جاجرم یک دنیا سخن                              در درونش رازهای بس کهن

صد تمدن در دلش دارد نهان                                 پرده از رازش چو برداری عیان

زیر و بم دارد فراوان این دیار                                  گاه محرومیتی بیش از هزار

گاه صحبت از ترقی دارد او                                    بس گهرها از دو دیده بارد او

گر که بشکافی تو این قلب حزین                           ضرب سکه، بس عتیقه، بس نگین

قلبش اکنون معدن بوکسیت هاست                      بی نظیر است این فلز در هر کجاست

این فلز عنوان جادو داده اند                                  هدیه بر مردم از آنرو داده اند

شهر من ای شهر پر درد و حزین                            ای کهن شهر مسیر هند وچین

ای چشیده سرد و گرم روزگار                                باز می جویی شکوه و اقتدار

بازگردیدند سویت چین و هند                                مرتبط گردیده ای با نام سند

باز دوران حیاتی تازه شد                                     شهر من جاجرم پرآوازه شد

باز خواهد شد مسیر کاروان                                  ای کهن شهرم تو خواهی شد جوان

شهر من آب و هوایش خوش نسیم                       شوخ طبعند مردمانش از قدیم

مردمانش شیعیان نیک مرد                                  پیرو آل علی و جمله درد

شاعری شوریده دارد شهر ما                                نام او خواهی تو بشنو ( رهنما )

 

منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

 

دکتر عبدالرسول خیامپور در کتاب « فرهنگ سخنوران » از او نام برده است و به تذکرة « روز روشن » صبا (تالیف 1296- 1295 ) ارجاع می دهد. در کتاب « روز روشن » نیز می بینیم که:« عماد جاجرمی، شاعری شیرین کلام است.

من کیستم که دعوی سودای او کنم          باز آرزوی روی دل آرای او کنم

آنم نه بس که در چمن دل به چشم جان         چون بگذرد ز دور تماشای او کنم

 

منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم وی از شعرای قرن ششم هجری، معاصر نظامی گنجوی و عطار نیشابوری است که در زمان سلسله خوارزمشاهیان و در ماورا النهر می زیسته است. از احوال و آثار او اطلاع بیشتری در دست نیست.
4- خوشنوسیان جاجرم

         از خوشنویسان قرن سیزده هجری قمری است. کتاب تاریخ جهانگشای علاءالدین عطا ملک جوینی تالیف قرن هفتم را در سال 1230 هجری قمری به خط نستعلیق نگاشته است. نسخه خطی این کتاب به شماره 2053/ف در کتابخانه ملی نگهداری میشود.

 منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

 محمد بن دوست محمد مشهور به « درویش جاجرمی » از خوشنویسان قرن یازدهم و دوازدهم هجری است. کتاب عربی « اعتقادات » از شیخ صدوق ابو جعفر محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی ( قرن چهارم ) را در سال 1115 هجری قمری به خط نسخ نگاشته است. نسخه خطی این کتاب به شماره 13217 ض در کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی نگهداری  می شود.

 منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

    از خوشنویسان قرن یازدهم هجری است. نگارش کتاب عربی « کمال الدین و تمام النعمه فی اثبات الغیبه » از ابوجعفر محمد بن بابویه قمی را به خط نسخ در قبل از سال 1092 هـ ق به پایان رسانده است. نسخه خطی این کتاب به شماره 15387 در کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی نگهداری می شود.

 منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

 

        فخرالدین محمد بن علی جاجرمی از خوشنویسان قرن یازدهم هجری است. کتاب « مسالک الافهام فی شرایع الاسلام »  به زبان عربی و در فقه از شیخ زین الدین بن علی عاملی مشهور به شهید ثانی ( قرن دهم ) را در سال 1088 هـ ق به خط نسخ نگاشته است. نسخه خطی این کتاب به شماره 15009 در کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی نگهداری می شود.

 منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم

 

 از خوشنویسان قرن یازدهم هجری قمری است. کتاب « حاشیه تهذیب المنطق » از نجم الدین عبدالله بن شهاب الدین حسین یزدی شهابادی ( قرن دهم ) را در سال 1070 هـ ق به خط نستعلیق نگاشته است. نسخه خطی این کتاب به شماره 1596 در کتابخانه جامع گوهرشاد مشهد نگهداری می شود.

 منبع: کتاب مشاهیر جاجرم، تالیف حسین علیزاده جاجرم



91/12/7::: 7:33 ص
  
  
پیامهای عمومی ارسال شده
+ بسمه تعالی، وب سایت خوبی و اطلاعات جامعی داری خیلی خوشم آمد ، پیش پیش عید باستانی را تبریک می گویم ، دوست عزیر اگر فرصت کردی به وب سایت ( به روز جاجرم) (( جاجرم شهری است در خراسان شمالی )) سری بزن و اطلاعات خود را با اطلاعات و داده های همدیگر زیبا تر کنیم . دوستدار شما حاج قاسم ضمنا شماره تماس من 09194977732 است. در صورت دوست داشتن من را در لینک خود قرار بده-
کد تاریخ قمری ، شمسی و میلادی به همراه مناسبت

دریافت کد رتبه جهانی سایت و وبلاگ