آذرماه سال 87 در جریان نشست مطبوعاتی جرج بوش رئیس جمهور سابق آمریکا با نوری المالکی در بغداد، یکی از حاضران که در ردیف اول جایگاه خبرنگاران نشسته بود کفش‌هایش را یکی پس از دیگری از پا کند و به سمت بوش پرتاب کرد. کفش های منتظرالزیدی به صورت بوش نخورد، چهارمین و آخرین سفر بوش به بغداد به این خاطره تلخ گره خورد، بوش یک ماه بعدتر دولت را به رئیس جمهور جدید آمریکا تحویل داد و منتظرالزیدی در بغداد محکوم به زندان شد.
کفش‌های او که نماد اعتراض شده بود رفته رفته به نماد تندروی تبدیل شد. هویت آن کفشی که آن روز در واکنش به ادامه حضور نظامی آمریکا در عراق به سمت بوش پرتاب شد، چنان تغییر پیدا کرده بود که چند روز قبل، در اتاق کنفرانس کاخ وست مینیستر مجلس عوام انگلیس، فرد معترضی دو لنگه کفشش را به سمت پل برمر دیپلمات سابق آمریکا در عراق پرتاب کرد و کفش‌هایش را پیام «صدام حسین» نامید.
پرتاب گوجه فرنگی بنا به فرنگی بودنش اگر در ایران هیچ وقت جا نیفتاده بود، پرتاب کفش به نشانه اعتراض، یکسال بعد از آنکه منتظر الزیدی کفش هایش را به سمت بوش پرتاب کرده بود، در ایران جایگاهی یافت، اما این وسیله، بیشتر در دستان طیف های تندرویی دیده شد که نه از خشم «لحظه‌ای» کفش از پا کنده و به سمت مخاطب پرت می کنند- آنچنان که منتظر الزیدی کرد- بلکه احتمالا سازماندهی شده، کفشی اضافی و مندرس برای سخنران جلسه با خود برمی دارند.
علامت مدنیت
تقریبا یکسال بعد از اتفاقی که در عراق و جریان نشست خبری بوش رخ داده بود، محمد حسین صفار هرندی وزیر ارشاد دولت نهم، در دانشکده فنی دانشگاه تهران در یک نشست پرسش و پاسخ دانشجویی حضور پیدا کرده بود تا درباره اتفاقاتی که پس از انتخابات 88 رخ داده بود با دانشجویان حاضر مناظره کند. در آن نشست طیفی از دانشجویان در تمام طول سخنرانی صفار هرندی با شعارهایی مثل «مرگ بر تو» صفار هرندی را خطاب می کردند.
در ادامه صفار هرندی وقتی درباره آمار کشته شدگان بسیجی در حوادث پس از انتخابات سخنی به میان آورد، لنگه کفشی از جمع دانشجویان به سمت صفار هرندی پرتاب شدکه قدرت پرتابش کم بود در بین راه بر سر یکی از دانشجویان دختر فرود امد.
واکنش صفار هرندی به این حرکت در نوع خود جالب بود او لبخندی زد و خطاب به طیفی که این لنگه کفش از جمع آن ها پرتاب شده بود گفت که لطف کنید و علامت مدنیت را به سوی ما پرت نکنید.
پرتاب نشد
در جریان سفر محمود احمدی نژاد به مصر، ویدئوهایی روی یوتیوب و فیس بوک منتشر شد که قصد داشت نشان دهد رئیس جمهور در بین جمعیت استقبال کنندگان، مورد حمله قرار گرفته و لنگه کفشی به سوی او پرت شده است.
تصاویر مبهم تقریبا چیزی را نشان نمی داد، اسفندیار رحیم مشایی، که در این سفر همراه محمود احمدی نژاد بود گفته بود که اصلا لنگه کفشی به سمت ما پرتاب نشد. او در پاسخ به سوالی در مورد اتفاقی که در بیرون از مسجد راس الحسین در مصر صورت گرفت و تلاش یک فرد معارض سوری برای اهانت به رییس‌جمهور و اینکه چرا برخی از رسانه‌ها سعی کردند با انتشار چنین اخباری خبر حضور رییس‌جمهور در مصر را تحت الشعاع قرار دهند، گفت: ما کاملا فیلم را بررسی کردیم آنها از قبل طراحی کرده بودند و دوربین آماده بود که یک صحنه ایجاد کند و بعد فیلم آن را بگیرند و پخش کنند.
مشایی ادامه داد: ما تصاویر را بررسی کردیم و دیدیم اصلا کفشی پرتاب نمی‌شود و دست آن فردی که در برخی از رسانه‌ها دائما پخش می‌شود فاصله‌اش با آقای احمدی‌نژاد یک متر بیشتر نیست و اگر کفشی پرتاب می‌شد با توجه به فاصله کمی که وجود داشت به آقای رییس‌جمهور می‌خورد و در واقع باید او را می‌زد.
مصداق خیانت
اتفاقی که دیروز در قم رخ داد، آخرین نمونه پرتاب کفش از سوی جمعیتی افراطی به سوی سخنران مجلس بود. این اتفاق ادامه حوادثی بود که در یکشنبه معروف در مجلس رخ داد؛ روزی که فیلمی از دیدار فاضل لاریجانی و سعید مرتضوی پخش شد و علی لاریجانی، پاسخی به این اقدام رئیس جمهور داد. دیروز در حین سخنرانی لاریجانی در حرم حضرت معصومه طیفی افراطی که برخی کفن پوش نیز بودند، با ایجاد سرو صدا و پرتاب مهر و کفش، مانع ادامه سخنرانی علی لاریجانی شدند. در میان این جمعیت، چهره‌های آشنایی مثل علی اصغر سیجانی کارگردان فیلم ظهور نزدیک است هم حضور داشتند.
کارگردان فیلم ظهور نزدیک است در میان اخلالگران مراسم 22بهمن شهر قم دیده می‌شود
ماجرا چنان بود که جمعی از علما و مراجع در تماسی تلفنی، از علی لاریجانی دلجویی کردند و حسین شریعتمداری در یادداشتی که در کیهان نوشت آن حرکت را، حرکتی، ناپسند و دشمن شاد کن و مصداق تعبیر «خیانت به کشور» توصیف کرد.
آیت الله جوادی آملی اخلال در مراسم مذکور را حرام عینی دانست و آیت الله جواد فاضل لنکرانی، ایجاد سروصدا و پرتاب کفش به سمت رئیس مجلس را اقدامی نادرست، شنیع و اهانت به آستان حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها در یوم الله 22 بهمن عنوان کرد.
