به گزارش سرویس بین الملل اول نیوز، دو روزنامه انگلیسی دیلی میل و دیلی تلگراف در دو گزارش مجزا مدعی شدند که تصاویر جنگنده پیشرفته " قاهر - 313 " فتوشاب بوده است و چنین هواپیمایی وجود خارجی ندارد!

"العربیة.نت" به نقل از این دو روزنامه نوشت: جمهوری اسلامی ایران به تازگی تصاویری از یک جنگنده عجیب و پیشرفته منتشر نموده و اعلام کرده است که این جنگنده حاصل تلاش متخصصان ایرانی می باشد، این در حالی است که ساختگی بودن این تصاویر منتشر شده بسیار واضح است!

بر اساس گزارش منتشر شده از این دو روزنامه انگلیسی گفته می شود که اغلب کارشناسان ساختگی بودن این تصاویر را تأیید نموده و اعلام کرده اند که تمام این تصاویر با برنامه معروف "فتوشاپ" تهیه شده است!

این دو روزنامه در ادامه گزارش خود مدعی شدند: تصویری که جنگنده قاهر -313 را در حال پرواز بر فراز کوه پوشیده از برف نشان می دهد فتوشاپ بوده و تصویر غیر فتوشاپی این کوه ها در دست این روزنامه ها می باشد(!) و جنگنده ای که در یک سالن بزرگ در کنار مسئولان ایرانی به نمایش درآمد ماکتی بیش نبوده و حتی قدرت پرواز  هم ندارد!

بعد از اعمال تحریم های فلج کننده(!) علیه کشورمان این گونه ادعاهای بی اساس و مضحک از سوی عاملان تحریم بسیار طبیعی می باشد باور و درک این موضوع برای آنها بسیار دشوار است و نمی توانند پیشرفت جمهوری اسلامی را ببینند از این رو با فتوشاپی خواندن این جنگنده پیشرفته و یا نگرانی مسئولان آمریکایی برای یک میمون که توسط کاوشگر ایرانی به فضا پرتاب شد و سالم به زمین بازگشت و ده ها مورد دیگر افکار عمومی جهان را از درک بهتر این پیشرفت مردم انقلابی ایران که در اثر تلاش و مقاومت و خودباوری و اتکاء به نفس بوجود آمده است را منحرف کنند.

یادداشت احمد شیرزاد درباره ملاقات سه اصلاح طلب با رهبر انقلاب: یک ملاقات ، یک دریچه

راستی هستید یا چپی؟

راستی هستید یا چپی؟

تا انتخابات 2

راست و چپ در دنیا

در نظام سیاسی بین الملل مرسوم است که جناح های سیاسی را به دو دسته راست و چپ تقسیم می کنند. ریشه تاریخی این مساله به پارلمان فرانسه باز می گردد که در آن دو جناح عمده شکل گرفت. یکی از آنها در سمت راست هیات رئیسه و دیگری در سمت چپ هیات رئیسه می نشست. به این ترتیب به راست و چپ مشهور شدند.

در اصطلاح های بین المللی گروه های راست یا محافظه کار گروههایی هستند که خواهان حفظ وضع موجود بوده و از اقتصاد آزاد و دولت حداقلی حمایت می کنند و در زمانی که دنیا به دو بلوک تقسیم شده بود به آمریکا تمایل داشتند.

گروه های چپ گروه هایی هستند که عمدتا به انقلاب و بر هم زدن وضع موجود تمایل داشته و از سیاستهای اقتصادی چپ مانند یارانه، کوپن و... استقبال کرده و با اقتصاد آزاد مخالف هستند. احزاب تندروی چپ طرفدار حذف مالکیت و دولتی شدن تمام یا اکثر عرصه های اقتصادی هستند. این گروه ها در زمانی که دنیا به دو بلوک تقسیم شده بود به آمریکا تمایل داشتند.

تطبیق این تقسیم بندی بین المللی بر احزاب ایران کمی دشوار است.  هرچند تقسیم بندی راست و چپ در ایران نیز به کار می رود ولی منطبق با تقسیم بندی رایج جهانی نیست هرچند کاملا هم بی ارتباط نیست. به خصوص آنکه مواضع برخی احزاب ایران از ابتدای انقلاب تاکنون تغییر یافته است.

راست و چپ در ایران

در اوایل انقلاب گروه هایی که به اقتصاد آزاد متمایل بودند را راست نامیدند و گروه هایی که به اقتصاد دولتی تمایل داشتند را چپ. به خصوص آنکه گروه های چپ به حرکتهای انقلابی مانند تسخیر لانه جاسوسی تمایل بیشتری داشتند.

هرچند تقسیم بندی راست و چپ در ایران نیز به کار می رود ولی منطبق با تقسیم بندی رایج جهانی نیست هرچند کاملا هم بی ارتباط نیست. به خصوص آنکه مواضع برخی احزاب ایران از ابتدای انقلاب تاکنون تغییر یافته است.

اما به مرور در مواضع این گروه ها تغییراتی ایجاد شد، بخش عمده ای از گروه های چپ از اقتصاد دولتی فاصله گرفته و بیش از گروه های راست بر اقتصاد آزاد تاکید کردند و مهمتر از آن به سوی شعار آزادی تمایل یافتند و بعد از دوم خرداد 1376 به گروه های اصلاح طلب شهرت یافتند. گروه های اصلاح طلب که تاکید بیشتری بر جمهوریت نظام دارند تا اسلامیت آن، خواهان ایجاد اصلاحات در برخی شعارها و ساختارهای برآمده از انقلاب هستند. حزب مشارکت، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، حزب همبستگی، حزب کارگزاران سازندگی، مجمع روحانیون مبارز، حزب اعتماد ملی و... از مهمترین گروه های طرفدار اصلاح طلبی هستند.

در مقابل گروه های راست که همچنان موضع قبلی خود را در برابر اقتصاد بازار حفظ کرده بودند، در برابر شعار آزادی مطرح شده از سوی گروه های اصلاح طلب موضع گرفته و به حاکمیت بیشتر ارزشهای دینی در جامعه تاکید نمودند و آزادی بیش از حد را نقد کرده و به گروه های اصولگرا مشهور شدند. این گروه ها که بیشتر بر اسلامیت نظام تاکید دارند تا جمهوریت آن، خواستار حفظ و حراست از اصول و ارزشهای انقلاب می باشند.

جامعه روحانیت مبارز، جامعه مدرسین، حزب موتلفه اسلامی، جامعه اسلامی مهندسین ، جامعه زینب(س)، جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی ، جامعه انجمن‌های اسلامی اصناف و بازار، اصولگرایان تحول خواه و.... از مهمترین گروه های طرفدار اصولگرایی می باشند.

البته لازم به ذکر است که جریانات سیاسی در ایران مانند یک طیف است و دقیقا نمی توان تمام گروه ها را به طور دقیق به دو دسته راست و چپ تقسیم کرد و در بسیاری موارد گروه ها مواضع بینابینی را اتخاذ می کنند.

راستی هستی یا چپی؟

سایر مطالب - تحلیل رویکرد «یا این یا آن» در انتخابات ریاست جمهوری از دیدگاه امام خمینی(ره).

مهدی روشنی طبر: این سؤالی است که همه ما ایرانیان به نحوی با آن برخورد کرده‌ایم و آن را می‌شناسیم؛ سؤالی که قدرت و خاصیت عجیبی دارد. می‌تواند با تکیه بر دو کلمه، تکلیف تو را در مقام یک شهروند روشن کند. سؤالی که تلویحاً به تو یادآوری می‌کند برای اینکه کنش سیاسی داشته باشی، مجبوری به نظام دوتایی‌ها تن بدهی و همواره یکی از میان دو را برگزینی. در واقع یا تو یکی از چپ و راست هستی و یا هیچ نیستی.

در نظام جمهوری اسلامی طی سه دهه گذشته دولت‌های مختلفی سر کار آمده‌اند؛ دولت مستضعفان، دولت جنگ، دولت سازندگی، دولت اصلاحات، و.‌.‌. اما این دولت‌ها همواره با یک رویکرد کلی معرفی و انتخاب شده‌اند؛ یعنی یا «چپ» بوده‌اند و یا «راست». در یادداشت حاضر بحث بر سر چیستی رویکردهای سیاسی چپ و راست، یا دیدگاه‌ها و مبانی این رویکردها یا ارجحیت هر یک از آنها در فضای کنونی سیاست نیست، بلکه به طور مشخص می‌خواهیم این موضوع را روشن کنیم که چرا کنش سیاسی شهروندان در قالب این دو رویکرد تعریف شده و اساساً آیا چنین دسته‌بندی‌های سیاسی مطلوب نظام اسلامی و مشخصاً حضرت امام‌(ره) به عنوان رهبر انقلاب بوده است؟

بسیاری از تحلیل گران سیاسی معتقدند تحزب و نظام حزبی در جامعه ما هنوز به شکلی کارآمد و مطلوب دست نیافته است.

اساساً احزاب سیاسی در حکم مجراهای قانونی‌ای هستند که از دل آنها گفتمان‌های سیاسی مختلف شکل گرفته و به تبع آن سازوکارهایی که برای تحقق و عینیت بخشیدن به آن گفتمان لازم است، در چارچوب همین احزاب فراهم می‌گردد. اما زمانی که احزاب کار خود را به خوبی انجام ندهند طبعاً نمی‌توان انتظار داشت که گروه‌ها و رویکردهای سیاسی مختلف در جامعه پدید آمده و هر یک کارکردها و رسالت خود را در قبال نظام و مردم به خوبی ایفا نمایند. البته گفتمان‌های چپ و راست را نمی‌توان محدود به یک حزب خاص کرد، این گفتمان‌ها که همراه با پیروزی انقلاب اسلامی شکل گرفتند هر یک مبتنی بر قرائتی خاص از قانون اساسی، عرف و شرع‌ و سیره و گفتار حضرت امام (ره) بوده و در طول سه دهه اخیر نیز تغییر و تحول فراوانی را پشت سر گذاشته‌اند.

بنابراین اگرچه ما احزاب چپی یا راستی داریم، اما خود گفتمان‌ها یا رویکردهای چپ و راست را نمی‌توان مفاهیمی صرفاً حزبی دانست.

یک نکته جالب درباره چپ و راست در کشور ما این است که اساساً این مفاهیم در زمان‌ها و برهه‌های خاص تاریخی ـ مثلاً انتخابات ـ شدیداً کاربرد پیدا می‌کنند و معنادار می‌شوند. مثلاً در انتخابات ریاست جمهوری، تقریباً همه این را پذیرفته‌اند که برخی از کاندیداها متعلق به جناح چپ بوده و برخی دیگر نیز راستی هستند‌ و این بدان معناست که اگر کاندیدای چپ به مقام ریاست جمهوری برسد، کل ساز وکار دولت به یکباره متأثر از این رویکرد تصفیه شده، برنامه‌ریزی‌ها تغییر کرده، افراد جایگزین شده و عملکرد نهادهای کلی و تأسیسات پایه از بنیاد تغییر می‌کند.

به همان ترتیب اگر یک کاندیدای راست هم به ریاست جمهوری برسد، همین تغییرات، منتها با رویکردی محافظه کارانه رخ خواهد داد. اما با تمام این تغییر و تحولات متأسفانه کمتر شاهد یک تحول بنیادین که رو به سوی آبادانی و تعالی کشور و مردم داشته باشد هستیم؛ چرا که تمام برنامه‌ها و کارها جناحی است و بر اساس زد و بندهایی صورت می‌گیرد که هدف اصلی آن تحکیم پایه‌های قدرت یک جناح و تخریب امکانات بالقوه جناح مقابل می‌باشد.

رویکردی که بر «این یا آن» تأکید می‌کند چگونه رویکردی است؟ چرا ذهنیت ما ایرانی‌ها برای فرمول «یا این یا آن یا آنهای دیگر» تربیت نشده و چرا قادر نیستیم سازوکار «دوگانه ها» را تغییر داده و در عوض سیستم‌های چندگانه و متکثر را ملاک قرار دهیم؟ البته مسئله خیلی هم ساده نیست. رویکرد «این یا آن» (همان چپ یا راست) رویکردی است که در بنیان‌های ذهنی و فرهنگی ما ریشه دارد.

این رویکرد به قول ژاک دریدا برخاسته از سلسله مراتب دوتایی هاست. دوتایی‌های خوب / بد، راست / دروغ، سفید / سیاه، بیرون / درون، حال / تعالی، سوژه / ابژه، سبک / سنگین و.‌.‌. که ذهنیت ما را به سمت پذیرش یک شکاف اولیه هستی شناختی و تقلیل ابژه‌ها به «این یا آن» سوق می‌دهد. اگر شکاف من/ غیر من را بنیادی‌ترین شکاف هستی / معرفت شناختی انسان امروز بدانیم، آن گاه روشن می‌شود که شکاف «یا این یا آن» در چه چیز ریشه دارد؟

این رویکرد، در واقع شکل یا قرائت سیاسی همان تقابل من/ غیر من است. «من» در این تقابل تبدیل به «این» (نظام سیاسی مطلوب و پذیرفته شده) و «غیر من» نیز مبدل به «آن» (نظام سیاسی رقیب) می‌شود. حزب من، گفتمان من، خواسته‌های سیاسی مطلوب من، آرمان‌های من و.‌.‌. همگی در «من آرمانی» (چه راست چه چپ) تبلور می‌یابد‌ و به همان ترتیب تمام آنچه جزئی از من نیست و متعلق به من نیست و تمایل و خواست من رو به آن ندارد به «غیر من» (نظام سیاسی رقیب) مبدل می‌شود.

حضرت امام (ره) از اولین کسانی بود که نسبت به چنین پدیده‌ای اعلام خطر کرد. ایشان با آگاهی دقیق شان از مناسبات و معادلات سیاسی داخلی و جناح بندی‌های رایج در درون نظام، به خوبی می‌دانستند که تکیه بر گفتمان‌های جناحی، به جای آنکه به حرکت رو به رشد نظام و جامعه اسلامی کمک کند، منجر به توقف مشارکت مردمی خواهد شد. امام خمینی به عنوان رهبر انقلاب اسلامی، نه از جایگاهی هم‌سطح اقشار جامعه، بلکه از چشم اندازی بزرگ‌تر و در واقع از جایگاه یک رهبر، مسائل را دیده و ارزیابی می‌کرد؛ بنابراین، زمانی که به تحلیل و تفسیر مسائل می‌پرداخت، همواره بر این نکته تأکید داشت که مسائل از منظر نسبت شان با مردم و تأثیری که در آینده جامعه اسلامی به جای می‌گذارند، تحلیل و ارزیابی شوند.

حضرت امام اگرچه حتی الامکان در مناسبات میان جناح‌ها و احزاب دخالت مستقیم نمی‌کرد، با این وجود خود قائل به تقسیم‌بندی ارزشی منحصر به فردی بود و جامعه را بر اساس آن به دو دسته مستضعف و مستکبر تقسیم می‌کرد.

به زعم او اگر قرار باشد تفکیکی میان افراد صورت گیرد و ملاکی جهت تفوق و برتری افراد لحاظ گردد، این ملاک چیزی جز ارزش انسانی افراد نخواهد بود که آن نیز خود را در قالب‌های مستضعف و مستکبر نشان می‌دهد. به زعم امام مستکبران کسانی هستند که به نحوی خواهان ایجاد سلطه مادی، اقتصادی، فرهنگی‌ و یا سیاسی بوده و به بهره کشی از اقشار محروم جامعه می‌پردازند و این تنها دسته‌ای است که امام آنها را از «مردم» مستثنی کرده و در قطب مخالف و دشمن قرار می‌دهد.

به عقیده امام «سلامت و صلح جهان بسته به انقراض مستکبران است و تا این سلطه طلبان بی‌فرهنگ در زمین هستند، مستضعفان به ارث خود که خدای تعالی به آنها عنایت فرموده نمی‌رسند.» (1) برای امام راستی و چپی مطرح نیست، بلکه آنچه برای رهبر انقلاب مهم است، حضور اقشار محروم در صحنه اداره جامعه اسلامی و مشارکت همگانی در سرنوشت نظام اسلامی است؛ نظامی که از نظر امام پایه‌اش بر عشق و اعتماد متقابل مردم و رهبری صالح و عادل بنیان گرفته است. از همین رو است که امام مستمراً به مسئولان نظام تأکید دارد که خود را خدمتگزار و سرباز مردم بدانند نه فرمانروا و برتر از مردم.

زمانی که به گفته‌های امام درباره انتخابات نگاه می‌کنیم این مسئله به خوبی قابل مشاهده است که از دید ایشان حضور و اراده مردم، اولین و مهم‌ترین ملاک در انتخابات است. همان گونه که از این گفته معروف امام بر می‌آید «میزان رأی ملت است»، امام تمایل داشت در جامعه اسلامی کسی بر سرکار باشد که از بین خود مردم‌ و به خواست مردم انتخاب شده باشد. از همین رو در فرآیند انتخابات امام تأکید داشت که رأی او نیز یک رأی است و هم عرض با آراء دیگر مردم‌ و منتخب مردم مورد تأیید ایشان هم خواهد بود.

چنانکه می‌گوید: «انتخابات جوری باشد که مردم پسند باشد؛ یعنی مردم احساس بکنند به اینکه مسئله انتخابات به آن طوری که آنها خواسته اند که قانون انتخابات گفته است، به آن طوری که اسلام می‌خواهد، دارد عمل می‌شود. عمل مال شماست. قانون یک ثبتی است که می‌شود، یک وظیفه‌ای معین می‌کند، لکن آنی که مهم است عمل شماست، مقام عمل است، مقام عمل جوری باشد که تطبیق کند با قانون‌ و مردم راضی باشند در عمل.» (2)

بنابراین، از دیدگاه امام برخلاف بسیاری از دولتمردان گذشته، مسئله انتخابات مسئله جناح‌ها و درگیری احزاب چپ و راست نیست، بلکه انتخابات در واقع تجلی روح جامعه اسلامی در سرنوشت و آینده مردم است. روشن است که دید حضرت امام نسبت به مسئله انتخابات دیدی بسیار ویژه و متفاوت است‌ و با آن تصوری که امروزه از انتخابات وجود دارد تا‌حدی تفاوت دارد.

امروزه معیار ما در شرکت در انتخابات این است که آیا کاندیدای مورد نظرمان با خواست‌ها و آرزوها و برنامه‌های ما هم خوان است یا خیر؟ آیا در رویکرد کلی‌اش بر اساس سازوکارهای چپی کار می‌کند یا راستی؟ و نهایتاً آیا این کاندیدا راهی فراهم خواهد کرد تا بهره ما از امکانات و موقعیت‌های موجود بیشتر و بیشتر شود؟ به عبارت دیگر تمامی معیارهای ما معیارهای شخصی و مبتنی بر مذهب اصالت فایده و سود است.

ما رأی می‌دهیم چون سود و نفع مان در رأی دادن است، نه اینکه خود رأی و شرکت در انتخابات و انتخاب فرد اصلح برای ما ارزش و معیار باشد. با این توصیف شاید ضروری باشد اندکی در راهی که در پیش گرفته‌ایم تجدید نظر کرده و مسائل را از منظری کلی تر، منظری بالاتر و گسترده تر، منظری رهبر وار نگریسته و با فرض مهم‌ترین مصالح و معیارهای مردم و جامعه اسلامی مان به این رویداد سرنوشت ساز بنگریم.